viernes, 3 de abril de 2009

HISTORIA DA TRANSFORMACIÓN by Yolanda Castaño.


Foi primeiro un trastorno
unha lesiva abstinencia de nena eramos pobres e non tiña nin aquilo
raquítica de min depauperada antes de eu amargor carente unha
parábola de complexos un síndrome unha pantasma
(Aciago a partes iguais botalo en falla ou lamentalo)
Arrecife de sombra que rompe os meus colares.
Foi primeiro unha branquia evasiva que
non me quixo facer feliz tocándome co seu sopro
son a cara máis común do patio do colexio
a faciana eslamiada que nada en nada sementa
telo ou non o tes renuncia afaite traga iso
corvos toldando nubes unha condena de frío eterno
unha paciente galerna unha privada privación
(nena de colexio de monxas que fun saen todas
anoréxicas ou lesbianas a
letra entra con sangue nos cóbados nas cabezas nas
conciencias ou nas conas).
Pechei os ollos e desexei con todas as miñas forzas
lograr dunha vez por todas converterme na que era.

Pero a beleza corrompe. A beleza corrompe.
Arrecife de sombra que gasta os meus colares.
Vence a madrugada e a gorxa contén un presaxio.
¡Pobre parviña!, obsesionácheste con cubrir con aspas en vez de
co seu contido.
Foi un lento e vertixinoso agromar de flores en inverno
Os ríos saltaban cara atrás e resolvíanse en fervenzas rosas
borboletas e caracois nacéronme nos cabelos
O sorriso dos meus peitos deu combustible aos aeroplanos
A beleza corrompe
A beleza corrompe
A tersura do meu ventre escoltaba á primavera
desbordaron as buguinas nas miñas mans tan miúdas
o meu afago máis alto beliscou o meu ventrículo
e xa non souben qué facer con tanta luz en tanta sombra.

Dixéronme: “a túa propia arma será o teu propio castigo”
cuspíronme na cara as miñas propias virtudes neste
clube non admiten a rapazas cos beizos pintados de vermello
un maremoto sucio unha usura de perversión que
non pode ter que ver coa miña máscara de pestanas os
ratos subiron ao meu cuarto enluxaron os caixóns da roupa branca
litros de ferralla alcatrán axexo ás agachadas litros
de control litros de difamadores quilos de suspicacias levantadas
só coa tensión do arco das miñas cellas deberían maniatarte
adxudicarte unha estampa gris e borrarte os trazos con ácido
¿renunciar a ser eu para ser unha escritora?
demonizaron o esguío e lanzal do meu pescozo e o
xeito en que me nace o cabelo na parte baixa da caluga neste
clube non admiten a rapazas tan ben adubiadas
Desconfiamos do estío
A beleza corrompe.
Mira ben se che compensa todo isto.


[Fue primero un trastorno/ una lesiva abstinencia de niña éramos pobres y no tenía ni aquello/ raquítica de mí depauperada antes de yo amargor carente una/ parábola de complejos un síndrome un fantasma/ (Aciago a partes iguales echarlo en falta o lamentarlo)/ Arrecife de sombra que rompe mis collares./ Fue primero una branquia evasiva que/ no me quiso hacer feliz tocándome con su soplo/ soy la cara más común del patio del colegio/ el rostro insustancial que nada en nada siembra/ lo tienes o no lo tienes renuncia acostúmbrate traga eso/ cuervos toldando nubes una condena de frío eterno/ una paciente galerna una privada privación/ (niña de colegio de monjas que fui salen todas anoréxicas o lesbianas la/ letra entra con sangre en los codos en las cabezas en las/ conciencias o en los coños)./ Cerré los ojos y empecé a desear con todas mis fuerzas/ lograr de una vez por todas convertirme en la que era.// Pero la belleza corrompe. La belleza corrompe./ Arrecife de sombra que gasta mis collares./ Vence la madrugada y la garganta contiene un presagio./ ¡Pobre bobita!, te obsesionaste con cubrir con cruces en vez de/ con su contenido./ Fue un lento y vertiginoso brotar de flores en inverno/ Los ríos saltaban hacia atrás y se resolvían en cataratas rosas/ lamparillas y caracoles me nacieron en los cabellos/ La sonrisa de mis pechos dió combustible a los aeroplanos/ La belleza corrompe/ La belleza corrompe/ La tersura de mi vientre escoltaba a la primavera/ se desbordaron las caracolas en mis manos tan menudas/ mi más alto halago pellizcó mi ventrículo/ y ya no supe qué hacer con tanta luz en tanta sombra.// Me dijeron: “tu propia arma será tu propio castigo”/ me escupieron en la cara todas mis propias virtudes en este/ club no admitimos a chicas con los labios pintados de rojo/ un maremoto sucio una usura de perversión que/ no puede tener que ver con mi máscara de pestañas los/ ratones subieron a mi cuarto ensuciaron los cajones de ropa blanca/ litros de ferralla alquitrán acecho a escondidas litros/ de control litros de difamadores kilos de suspicacias levantadas/ sólo con la tensión del arco de mis cejas deberían maniatarte/ adjudicarte una estampa gris y borrarte los trazos con ácido/ ¿renunciar a ser yo para ser una escritora?/ demonizaron lo gentil y lo esbelto de mi cuello y el/ modo en que nace el cabello en la parte baja de mi nuca en este/ club no admiten a chicas que anden tan bien arregladas/ Desconfiamos del verano/ La belleza corrompe./ Mira bien si te compensa todo esto.]


Yolanda Castaño, de Profundidade de campo/Profundidad de campo, de próxima aparición en la colección Visor de poesía.


Fue primero en Teruel.
Su conferencia me gustó y su lectura nocturna,
precisamente de este poema, me arrebató...
Después fue en Versátil.es, en Pucela:
compartí espacio y mesa con ella,
y definitivamente me cautivó...
Yolanda Castaño:
elegancia & talento, sofisticación & poesía,
cerebro & corazón,
nos regala como primicia de su nuevo libro
este maravilloso y tremendo poema
para goce y disfrute de todos los hankoveros.
.
Bienvenida a la Resaca, poeta:
.
Los Hijos de Satanás te saludan.
v

2 comentarios:

Jenny jirones dijo...

Maravilloso poema.

Gancho M. dijo...

Pretencioso y absurdo